Από 'να τρίλιο άκουσμα

σπαράζει πέλαγο η αγάπη μας απόψε
θαρρείς και τρέμουνε αγκαλιασμένα δυο νησιά
νυμφεύονται με κύματα με χέρια του νερού 
πετάνε τα βουνά τους στους αφρούς
ως τις ακτές τις ανθοδέσμες των βοτάνων
κι είναι φερούλης ο βοριάς στο πώς ακούγεται
από ’να λυπημένο καλοκαίρι μας
γυαλί σπασμένο φρέσκο

μη μείνει πνεύμα αξόρκιστο
και γω φωνή κλεισμένη μες στο σπίτι
κλαίω γελώ ή τραγωδώ δεν ξέρω
χωρίς εσένα δε μου φτάνει δεν μπορώ
που απόψε απ΄ όλων των ερώτων σου ορατό
μόνο το κίτρινο τ’ ατέλειωτο ψωμί μας
το φεγγάρι...