Μην ομιλείτε εις τον οργασμόν

Τρέχεις υπάκουη γδυτή έως αργά τη νύχτα Μεταξωτό εσώρουχο φοράς ή τίποτε Όλο μες στο άδειο καύκαλο χελώνας ψάχνω Εγώ ο διαλεκτικός Μες στο βρακί που ξέσχισε με τα γαμψά της νύχια η επανάσταση Σφήκες σερσέγκια ερπετά Εγώ ο φυσιοδίφης σου με τη βαριά ασπίδα και τη σάρισα με τη λαβίδα που μαγκώνει τα ιδιότροπα χειλάκια Εγώ που πάω κατά πάνω στα δυσοίωνα μηλίγγια βλαμμένων ποιητών και συνηγόρων μέλλοντος παλαιού και σκουριασμένου Αχ! ως και η μανούλα μου μού λέει να πάψω να ομιλώ εις τον οργασμόν Μα, σαν κυνηγώντας την κορφούλα του φασκόμηλου σαν το μελίσσι όλος πρησμένος απ’ τη γύρη Τόση ανθισμένη πια φθορά στα δάχτυλά μου Έρως της απληστίας και του βάραθρου Έρως Οιδίπους χορτασμένος τυφλότητα και ποδοβολητό από καταβολής αστέρων και τριγμών Έρως μαλακοκαύλης Έρως της Νάουσας μια νύχτα σε φλοκάτες -γύφτοι και όχι πεζικάριοι Μακεδόνες- Με κόκκινη τήβεννο εγώ και χρυσοκέντητο καπέλο με φτερό μίλησα εις τον οργασμό τον περιώνυμο Φορούσες τα καλτσάκια σου μονάχα, εσύ κι έβγαινε αυτή η πιλάλα σου η ακρότατη Ζέστη σπειροειδής απ’ την αφράτη κόμη των σκελιών σου