Συμβαδίζοντας με το φως, ο κόσμος μειδιούσε στην άνοιξη των
ματιών της.
Στην οδό Λωτών, οι ελπίδες φτερούγιζαν, πεταλούδες
ανώριμες...
Οι απαιτήσεις ασελγούσαν στου χρόνου το πεντάγραμμο.
Οι προσδοκίες ωρίμαζαν αγριοκέρασα πίσω
από το φράχτη
όπου ριγούσε το χρυσόλευκο αγιόκλημα.
Τρεμούλιαζε η γη στο κάθε βήμα της,
απορροφώντας το μυστικό της.
Κόρη της μπακιρένιας σελήνης,
η Φύση διαλέγει απερίσκεπτα τις εστίες της.
Εμείς, μοιάζουμε έτοιμοι
στα αόρατα δίχτυα της,
θύματα
απροσάρμοστης αυτοπεποίθησης.
Από το βιβλίο της ποιήτριας, "Ψυχές αιωρούμενες.."
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου