...στη δίνη του ανέμου,
σαν λάβα,
ακατέργαστος ο πόθος κοχλάζει!
Αδέσμευτη μνήμη, για πες μου, αχ! πες μου,
η γη πώς χαράζει τους νέους της δρόμους, να γίνω νεράιδα, να
πιώ στη πηγή της, να λύσω τα μάγια, να δέσω βοριάδες πολύλαλους που μαστιγώνουν
και σφυρίζουν
κι αρμύρα ποτίζουν τον κόρφο της μάνας…
Δεντρί κουρασμένο,
αθώα τα δάχτυλα,
αθώα τα μάτια.
Η άβυσσος ξέχασε θαμπές ηλιαχτίδες
ν΄ ανάψει στο ξύπνημα…
Η νύχτα αντέχει.
Από το βιβλίο της ποιήτριας, "Ψυχές αιωρούμενες.."
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου