Αναγνώστες

Γιατὶ τὸ ξέρω· πιὸ βαθιὰ κι ἀπ᾿ τὸν πηχτὸν ἀστρόφως, κρυμμένος σὰν ἀετός, μὲ περιμένει, ἐκεῖ ποὺ πιὰ ὁ θεῖος ἀρχίζει ζόφος, ὁ πρῶτος μου ἑαυτός... ΑΓΓΕΛΟΣ ΣΙΚΕΛΙΑΝΟΣ

Πέμπτη 20 Αυγούστου 2015

Στον ύπνο μου,


                                                                                                                                                                           
Στον ύπνο μου,

μα και στον ξύπνιο μου,
οι σκιές δεν λείπουν.
Τις προκαλώ.
Δεν απαντούν.
Η σιωπή τους σπάζει στις λέξεις.
Ουρανέ μου!
Τα γαλάζια μάτια σου, πώς αντέχουν τόση λαμπρότητα.
Τα δαντελωτά σου χείλη, πόσα μυστικά κρατούν, ω! θάλασσά μου.
Μεθυσμένες κι οι αλκυονίδες από το λυκαυγές που μετράει τα σκαλιά τής αρχόντισσας γνώσης.
Πατρίδα μου!
Ο φθόνος, τόσο επιμελημένος,
γλιστράει σαν δελφίνι στα μυθικά σπλάχνα σου.
Μεθοδικά μεταμορφώνουν την εικόνα σου, τρυπούν το Άγιο Κορμί σου για να αρπάξουν το Πνεύμα σου.
Τροποποιούν τον αμέτρητο πλούτο των εννοιών σου για να φορτίσουν την τραγική, σύγχρονη τεχνολογία σου.





~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~



Στυγνή για αυτούς παραδοχή ότι Υπάρχεις.
Λες και δεν είσαι Αρκετή.
Αδίστακτα μπήγουν τα σπαθιά                                
στων παιδιών τα μάτια, ξεριζώνοντας Πίστη.
Τραγουδούν τις νύχτες στις ανάσες της φωτιάς, πυρώνοντας υποχθόνια σπέρματα στείρας συνείδησης.
Τα παιδιά σου στοχεύουν,
Πατρίδα μου!
Να βλέπουν τον Σταυρό πεταμένο στην άκρη τού δρόμου και να προσπερνούν την δική σου μονοθεϊστή πρόγνωση.
Να ομιλούν σε άχρωμες γλώσσες, επιστρέφοντας στους γρυλλισμούς ενός αβάφτιστου σκοταδιού.
Φοράς τα νησιά σου διαμάντια στο στήθος σου,
Πατρίδα μου.
Τα πόδια σου, Ιωνικές κολόνες, τρέμουν στην κραιπάλη των υποτιθέμενων φίλων που λερώνουν το χώμα σου.



~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~


                                                      
Σείεται η Γη σου από αγανάκτηση, κι εσύ αγνοείς το ευλογημένο χαμόγελο της Αγάπης.
Καρφί ματώνει την απόδημη καρδιά μου.                                                                 Πατρίδα!
Το ταξίδι μου, στην χώρα των λωτοφάγων, ουτοπία. Αναρωτιέμαι πόσο σκοτάδι μπορεί να κρυφτεί  στα  νοτισμένα μάτια.
Όλοι, πλέον, γνωρίζουν τα πάντα, ισορροπώντας την αμάθεια. Ψηλαφώ τις αυλόπορτες που άνοιξα, τις πόρτες που έκλεισαν γελώντας στο πρόσωπό μου.
Αναίτια.
Παρακολουθώ τα παιδικά σχήματα που οι άνεμοι ζωγραφίζουν με σύννεφα.
Δεν σε αναγνωρίζω, ουρανέ μου!
Στου Αγίου Μιχαήλ, το περιβόλι μας είναι τριθέσιο.
Δίχως τοίχους τσιμεντένιους.
Η γη στην απλότητά της.
Έτοιμοι.
Να μας δεχτεί.


Από το βιβλίο της ποιήτριας, "Ψυχές αιωρούμενες.."

Δεν υπάρχουν σχόλια: