Τρέμει η άτρωτη ομορφιά μπρος στης φθοράς την σκέψη.
Λιποθυμούν τα γιασεμιά.
Φιλόδοξες οι ντάλιες.
Άνοιξη και Φθινόπωρο, υπεροχή και φθόνος.
Κορμοστασιά ορθόστηθη.
Οι αστραπές στο βλέμμα.
Ρόδου χροιά στις παρειές.
Τα χείλη, παπαρούνες.
Φρέσκο-ανθισμένα γιασεμιά, ανασαιμιά στον
κόρφο…
Εμπρός, ανοιχτός ορίζοντας.
Ο ανήφορος τρομάζει.
Η μοναξιά της ερημιάς, θεριό στα μονοπάτια.
Άρτεμις, που τα βέλη της στοχεύουν στην καρδιά σου, έχει στη
γνώση την φθορά και στο βαθύ σκοτάδι.
Στην θέρμη της υπόσχεσης στο μέλλον να ριζώσει, βλέπει
ουτοπία το Όραμα.
Τα γιασεμιά χλομιάζουν, ως που να γίνει οδυρμός του
Φθινοπώρου η ώρα.
Από το βιβλίο της ποιήτριας, "Ψυχές αιωρούμενες.."
2 σχόλια:
ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ σε
για τις ...ποιητικές ευχές!
Ευγενικό να με νοιάζεσαι!
ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ σε όλους, πάντα με την Αγάπη,
Υιώτα
"αστοριανή"
ΝΥ
ιερή καλή ποίηση της ξενιτιάς-
πώς να μην σε νοιάζομαι;
χρόνια σου πολλά!
Δημοσίευση σχολίου